Edward wcześniej uprzedził, że będzie zajęty, więc z pewnością tu nie przyjdzie. Towarzyszyły jej tylko myśli o nim, które wkrótce zabarwiły jej policzki szkarłatnym rumieńcem. Edward odsunął krzesło i wstał od biurka. Właśnie otrzymał wiadomość od szefa policji, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane, a wszyscy winni siedzą w areszcie. Szef policji sugerował jednak, by Edward pozostał w Mjenat aż do wydania oficjalnego komunikatu o możliwości bezpiecznego powrotu do Zuranu. Szybkość i sprawność działania szefa policji i jego ludzi była godna uznania. Edward spojrzał na zegarek. Powinien podzielić się dobrymi wiadomościami z Bellą. Wiedział, że się ucieszy ze skrócenia pobytu w willi. On sam zresztą też był z tego zadowolony. Czemu więc perspektywa rychłego wyjazdu napełniła jego serce uczuciem bardziej podobnym do smutku niż ulgi? Wzruszył ramionami i podążył ku apartamentom zarezerwowanym dla kobiet. Salon był pusty, ale drzwi do ogrodu otwarte. Edward ruszył w tamtą stronę i wyszedł na wykładany płytkami taras. W ogrodzie panowała cisza, było słychać tylko śpiew ptaków. Nagle do jego uszu dobiegł cichy plusk. Edward wszedł do ogrodu i znieruchomiał na chwilę, nasłuchując, zanim ruszył miękko i bezgłośnie jak wielki kot w kierunku, z którego dobiegał plusk. Bella półleżała, półsiedziała w ciepłej wodzie. Miała zamknięte oczy, włosy związane na czubku głowy, kilka luźnych kosmyków okalało delikatny owal jej twarzy. Po powierzchni wody pływały płatki róż, rzucając przejrzyste cienie na jej nagie ciało, ich zapach intensyfikowała zamknięta przestrzeń i ciepło słoneczne. Dziewczyna, nieświadoma jego obecności, poruszała się lekko, a falująca woda rzucała na jej ciało migotliwe cienie. Bella westchnęła i uśmiechnęła się. Jakież to obrazy snuły się pod jej zamkniętymi powiekami? Edward przymknął oczy, jakby chcąc w nich utrwalić to przepiękne zjawisko. Szybko i cicho, nie odrywając od niej wzroku, zrzucił ubranie. Jego masywne ciało rzuciło cień na jej zamknięte oczy. Kiedy je otworzyła, był już nad nią. ROZDZIAŁ TRZYNASTY - Edward. - Bella patrzyła na niego w zachwyceniu. Śniła o nim i oto był. Odetchnęła głęboko. Sięgnął pod wodą i dotknął jej stęsknionego ciała. - Nie - zaprotestowała słabo, jednocześnie otaczając go ramionami i przyciągając bliżej. Edward czuł, jak jego samokontrola rozbija się w proch na widok intensywności jej reakcji. Drżąc, wszedł do wody i ukląkł naprzeciw Belli. Pocałował ją, zatracając się w gorącej słodkości, kiedy pocałował ją raz jeszcze, a potem jeszcze i jeszcze. - To raj - wyszeptała. Otoczyła dłońmi jego głowę, wsunęła palce we włosy i przytuliła do siebie z całych sił. - Myślałam o tobie i jesteś - zachwycała się, niepewna, czy to, co się dzieje, jest rzeczywistością czy snem. - Przywołałaś mnie myślami – odpowiedział łagodnie. Spojrzała mu w oczy, ciemne i zamglone pożądaniem. To nie był sen. Edward zawładnął nią całkowicie, pozbawił woli i świadomości... - Wiesz - szepnął w jakiś czas potem – chciałbym to zrobić bez pośpiechu i chyba nie w wodzie. Bella skinęła głową. - Trzymaj się - powiedział i podciągnął ją na brzeg basenu. Bella obejmowała go za szyję, a jej głowa spoczywała na jego szerokiej piersi. - Opaliłaś sobie ramiona. Nie bolą? – zapytał nagłe. - Tak bardzo cię pragnę - odpowiedziała, kiedy układał ją na łożu - że reszta się nie liczy. Nie chcę już dłużej walczyć. - Przeszedł ją dreszcz. - Skoro już teraz jest tak pięknie, to co poczuję, gdy będziesz we mnie? - To samo, co z twoimi innymi kochankami - odpowiedział lekko. Jej ciało zamarło nieruchome, jak zamiera pustynia po zachodzie słońca, pozostając zimna i pusta. Edward patrzył na nią, oczekując wyjaśnienia takiej reakcji. - Nie miałam innych kochanków – odpowiedziała ostrożnie. Czuła, że ją obserwuje, ale była zbyt zmieszana, by spojrzeć mu w oczy. W końcu milczenie stało się nieznośne. - Masz do mnie żal? - zapytała cicho. - Tak - odpowiedział krótko. - Nie rozumiem, dlaczego tak koniecznie chcesz mnie przekonać o swojej niewinności. Bella słyszała w jego głosie wyraźny niesmak. - Ale ja nie ... - zaczęła się bronić. - Ja też nie - zgodził się z nią Edward. Owinął biodra porzuconym przez nią ręcznikiem. Bella bezradnie wzruszyła ramionami. - Ty byłeś jedyny. Patrzył na nią w milczeniu tak długo, że jej serce przyspieszyło rytm z lęku przed niewiadomym. - Wziąłem to, co zaofiarowałaś. Kobieta nie kąpie się nago w bliskości mężczyzny, jeżeli nie zamierza go sprowokować. Nie znalazła odpowiedzi, więc tylko zarumieniła się z upokorzenia i wstydu. Unikała jego wzroku, niepewna o co jeszcze zamierza ją oskarżyć. - Przyszedłem zapytać, o której chcesz zjeść. Tu, w Zuranie, jadamy później niż wy w Anglii, ze względu na upał. - Właściwie nie jestem głodna - jej głos brzmiał bardzo słabo. Słyszała szelest materiału, z czego wnioskowała, że się ubiera. - W takim razie zjemy później – odpowiedział obojętnie. Edward poddawał rozpaloną twarz powiewowi lekkiej bryzy od oazy, ciesząc się jej świeżością. W trzcinach jakiś ptak wołał ostrzegawczo, a w świetle księżyca widać było rybę polującą na komara. Całe ciało paliło go od niezaspokojonego pragnienia, ale przede wszystkim czuł ogromne rozczarowanie i niesmak. Zdążył już nabrać do Belli zaufania i było mu przykro, że się zawiódł. Wierzył, że zaczęło się pomiędzy nimi coś cennego i wyjątkowego i że ona będzie w stosunku do niego uczciwa. Nie bardzo rozumiał, dlaczego nie przekazał jej jeszcze wiadomości od szefa policji. Nie było już sensu, by tu pozostali, nie miała sensu jego nadzieja, by mogli dzielić coś więcej niż tylko wzajemne pożądanie. Czy tego chciał? Oczywiście, ale w gruncie rzeczy chciał dużo więcej. Chciał jej w swoim łóżku i w swoim życiu. Chciał oddać się jej w całej pełni, chciał oddać jej serce i duszę, obdarzyć zaufaniem i miłością, tymczasem ona ofiarowywała mu infantylne zapewnienia o swoim dziewictwie. Zaraz po kolacji powie jej, że wracają do Zuranu. Spalone na słońcu barki, plecy i ramiona piekły ją dość mocno i Bella skrzywiła się, oglądając w lustrze zaczerwienioną skórę. Nie było to jeszcze typowe oparzenie słoneczne, ale i tak wrażenie