i dr¿ac z zimna, oparła sie o kafelki. Z wolna na powrót stawała sie ludzka istota. Czuła sie coraz lepiej, odkad wyszła z tej przekletej spiaczki. Zakreciła wode, siegneła po recznik i w tej chwili nagły przebłysk wydobył z jej pamieci wspomnienie innego miejsca i czasu. 116 Była na pla¿y... z przyjaciółmi... albo z me¿em... albo... z Cissy? Swoja córka... nie, nie tak... ale swieciło słonce, a ona wybiegła z oceanu, rozgrzany piasek parzył jej stopy... wzieła recznik... kto go jej podał? Z wysiłku rozbolała ja głowa. To był me¿czyzna... tak, me¿czyzna. A wiec to musiał byc Alex... albo... Nick? Na te mysl zrobiło jej sie dziwnie słabo. Zaczeła energicznie trzec skóre recznikiem. Mo¿e był to jeszcze ktos inny. A mo¿e to w ogóle nie miało miejsca? Oparła sie dłonia o kafelki i potrzasneła głowa, usiłujac przywołac te nieuchwytna, dreczaca wizje, która znikneła równie szybko, jak sie pojawiła. Zdecydowana dowiedziec sie jak najwiecej o sobie, wyszła z kabiny i staneła twarza do lustra. Jezu, jak ona wyglada... Since znikały powoli, opuchlizna niemal ju¿ sklesła, ale Marla nadal nie rozpoznawała własnych rysów. A jej włosy! Cos okropnego! Siegajace brody kosmyki po jednej stronie trzeba bedzie obciac krótko, ¿eby zrównac je z odrastajaca po drugiej stronie krótka szczecinka. Wprawdzie nie potrafi znalezc wspólnego jezyka z własnym synem, ale przynajmniej bedzie miała podobna fryzure. Jak sie nazywała sławna piosenkarka, która ogoliła sobie głowe... na znak protestu przeciw czemus... a mo¿e tylko miała taka fantazje? Cholerna amnezja! To dopiero poczatek, upomniała sie Marla, wyciskajac na palec troche pasty do zebów. Urywki wspomnien stanowia zapewne tylko wstep do całkowitego odzyskania pamieci. Nie od razu Rzym zbudowano. Nie mogła jednak ju¿ doczekac sie chwili, kiedy znowu bedzie znała swoja przeszłosc. Płuczac zadrutowane zeby, czuła narastajace zniecierpliwienie. Pod wpływem nagłego impulsu przeszukała apteczke i szuflady. Znalazła dwie fiolki, jedna z tetracyklina, w której były jeszcze dwie ampułki, i druga, pusta, po premarynie. Na półeczce le¿ała para no¿yczek, Marla postanowiła wiec od razu zrobic porzadek z włosami. Jeden po drugim brazowoczerwone loki wpadały do umywalki. Kiedy skonczyła cała 117 operacje, to wcale nie wygladała gorzej ni¿ poprzednio, zdjeła wiec nakretke z pojemnika z pianka wycisneła troche na dłon i wmasowała wokół szwów na jej głowie. Nie był to efekt staran mistrza sztuki fryzjerskiej, ale przecie¿ włosy odrosna i zakryja blizny. Zreszta włosy to najmniejszy problem. Nie zawracała sobie głowy makija¿em, chocia¿ znalazła mnóstwo kosmetyków starannie poukładanych w górnej szufladce toaletki. I tak niewiele by to pomogło. Zamiast tego ruszyła do garderoby. Garderoba była ogromna, miesciła w sobie długie rzedy kostiumów, spodni, spódnic i ¿akietów w najlepszym gatunku i niezliczona ilosc par butów we wszystkich kolorach, uło¿onych równo w osobnych przegródkach na jednej scianie, podczas