tak ciałem, jak i duszą. Takiej, która nie tylko będzie go pytać o zdanie, ale uzna je za najwyższy imperatyw. A Kate jest na to zbyt niezależna i samodzielna. Poza tym teraz zwraca większą uwagę na potrzeby Emmy niż męża. Julianna aż skrzywiła się na to wspomnienie. Przez cały wieczór Kate prawie nie rozstawała się z małą! Nawet w czasie kolacji trzymała ją na kolanach. Głaskała, całowała, mówiła do niej i poiła ją z butelki. Natomiast Richarda pocałowała tylko raz. Na powitanie. Kate sama się prosiła, by odebrać jej męża. Los. Przeznaczenie. Nagle zachichotała. Mogła wykorzystać coś jeszcze, a raczej kogoś. Luke Dallas. W czasie kolacji zapytała o niego Richarda i powiedziała mu o dedykacji. A on zesztywniał i zacisnął ze złości zęby. Kate zaczęła się bronić, a nawet skłamała, bo powiedziała, że nie widziała się z Lukiem, a swój egzemplarz dała koleżance, która wybierała się na podpisywanie ,,Martwego kontaktu’’. Przecież zna Meg Martin, więc po co te sceny. Lecz Julianna znała prawdę. W tę sobotę wybrała się do ,,Uncommon Bean’’ i słyszała, jak Marilyn mówiła Blake’owi o spotkaniu z Dallasem. Kate specjalnie pojechała wówczas do Nowego Orleanu. A więc skłamała. Jeśli będzie trzeba, spróbuje to wykorzystać. Podsyci zazdrość Richarda i doprowadzi do kłótni. A wtedy przyjdzie jej kolej. Nie będzie musiała zbyt wiele robić. Wystarczy, że pocieszy Richarda, przywróci mu wiarę w siebie. Spowoduje, że znowu poczuje się mężczyzną. Richard już zaczął jej ufać, a ona doprowadzi do tego, że będzie jej ufał bezgranicznie. A kiedy pogłębi się rozdźwięk między nim a jego żoną, Julianna weźmie go w ramiona. Już na zawsze. ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY John stał na chodniku nieopodal wejścia do baru ,,Buster’s Big Po’boys’’. Serce mu waliło, zamknął oczy i oddychał chwilę przez nos, żeby zapanować nad lekkim drżeniem ciała. Był podniecony. Trwało to osiem miesięcy, ale w końcu ją odnalazł. Swoją Juliannę. Swego aniołka. Jeszcze raz sprawdził adres, który dostał od swojego informatora w urzędzie skarbowym, zerknął na tablicę na budynku, a potem na odrapaną fasadę. Nie chciało mu się wierzyć, że Julianna mogła pracować w takim miejscu. Czyżby aż tak nisko upadła? No tak, ale już tu nie pracuje. Właściciel restauracji wpisał numer ,,1099’’ w rubryce dotyczącej ubezpieczenia. Szczęściarz. Na ustach Johna pojawił się zimny uśmiech. Tyle miesięcy bolesnego oczekiwania i rozpaczliwych poszukiwań... Ale wreszcie do niej dotarł. Już nie będzie musiał się martwić i tęsknić. John wszedł do baru. Kelnerka z szopą blond włosów przeszła obok, cmokając głośno. – Hej, kochasiu, usiądź sobie gdzieś. Zaraz cię obsłużę. Jakby akurat w takich miejscach zwykł jadać! Po lunchu bar świecił pustkami. John podszedł do kontuaru i uśmiechnął się do bardzo znudzonej panienki. – Dzień dobry. Czy mógłbym porozmawiać z szefem? Jest gdzieś tutaj? Dziewczyna zmierzyła go wzrokiem, a następnie skinęła głową. – Buster! – wrzasnęła. – Ktoś do ciebie!