Hrabia łypnął groźnie na intruza, ale spełnił prośbę. - Daubner, to panna Gallant. Panno Gallant, William Jeffries, lord Daubner. - Belton założył się ze mną o dziesięć funtów, że nie odważę się z panią zatańczyć walca. Powiedział, że utarła mu pani nosa i że to samo spotka mnie. - Nie będę przedmiotem niczyjego zakładu - oświadczyła Alexandra. Lord Daubner uśmiechnął się, pokazując lekko krzywe zęby. - Podzielę się z panią wygraną. - Nie... - Umilkła nagle, dostrzegłszy pełen napięcia wyraz twarzy lorda Kilcairna. - Nie zabiorę panu wygranej, ale chętnie zatańczę z panem walca, milordzie - dokończyła z uśmiechem. - Co powie na to twoja żona, Daubner? - spytał hrabia bez śladu zwykłego cynizmu. - Zdaje się, że jest dosyć zaborcza. - Lady Daubner przebywa w Kent u chorej ciotki. Poza tym nie muszę mówić jej wszystkiego, prawda? Balfour zacisnął usta i uprzejmie skinął głową. Alexandra doszła do wniosku, że zachowuje się, jakby był zazdrosny. Dreszcz przebiegł jej po plecach. Lecz kiedy lord Daubner poprowadził ją na parkiet, uznała, że hrabia po prostu nie życzy sobie, żeby przyjaciele bawili się jego najnowszą zabawką. - Lucienie, bądź tak miły i przynieś mi ponczu - poprosiła ciotka Fiona słodkim głosem. - Nie - burknął, nie odrywając wzroku od guwernantki. Pewnie myślała, że da mu nauczkę, zostawiając go samego z harpiami, podczas gdy ona będzie się dobrze bawić, ale nic z tego. Skinął na kelnera. - Przynieś damom ponczu - polecił. - Słucham, milordzie. - Dziękuję, kuzynie Lucienie. - Wybaczcie na chwilę. To on miał zatańczyć walca z Alexandrą Gallant. Z posępną miną wypatrzył Lorettę Beckett, jedną z niewielu kandydatek, które jeszcze zostały na jego szybko kurczącej się liście. Podszedł do niej i ukłonił się dwornie. - Panno Beckett, wyświadczy mi pani zaszczyt? Dziewczyna dygnęła. - Z przyjemnością, milordzie. Tańczyła znośnie, a suknia w ciemnym kolorze podkreślała czerń włosów i kontrastowała z jasną cerą. Lucien tak manewrował w tańcu, żeby zbliżyć się do Alexandry i Daubnera. Gdy w końcu sobie uświadomił, że milczy, odkąd weszli na parkiet, zerknął na swoją partnerkę. Od czego zacząć? - Jak pani odpowiada pogoda w tym sezonie? Panna Beckett się uśmiechnęła. - Prawdę mówiąc, milordzie, ostatnio nawet nie miałam czasu, żeby to sprawdzić, ale więksi szczęśliwcy donosili mi, że jest przyjemnie. - Owszem - powiedział z roztargnieniem. Daubner „meandrował” po sali w zupełnie przypadkowy sposób. Lucien zaklął w duchu. Chętnie by posłuchał, o czym ci dwoje rozmawiają. - A co pani sądzi o najnowszej paryskiej modzie? - Bardzo mi się podoba, tak jak chyba wszystkim. Przeklęty Daubner. Skończony dureń. Słoń w składzie porcelany. Nigdy się do nich nie zbliży, chyba że zacznie kosić inne pary. Co dalej? Aha. - Jaki jest pani ulubiony autor? - Podejrzewam, że wszyscy wymieniają Szekspira, bo jak można o nim nie wspomnieć, ale lubię też Jane Austen. Czytał pan jakąś jej książkę? Lucien skupił uwagę na partnerce. - Tak. Jej poglądy na arystokracje wydają się trochę surowe, ale to chyba kwestia perspektywy. Czy mogę zapytać, gdzie pobierała pani nauki, panno Beckett?