John wypił sok i oblizał wargi, wyobrażając sobie śmierć Julianny i grupki jej obrońców. Nie mógł się doczekać chwili, kiedy w końcu się im pokaże. Chciał jak najszybciej zobaczyć strach w oczach Julianny. A potem kula, która rozerwie jej głowę na strzępy. Żeby już nigdy nie musiał patrzeć na tę sukę. ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY Opis mieszkania Powersa, który podała im Julianna, był niepokojąco trafny. Zimne i pozbawione wszelkich indywidualnych cech, pomyślała Kate. Takie jak jego właściciel. Raz jeszcze rozejrzała się po idealnie wysprzątanym wnętrzu, zwracając uwagę na skórzane fotele i kanapę, równo ustawione rzędy książek na symetrycznie usytuowanych półkach , a także sztampowe reprodukcje. John Powers tutaj nie mieszkał. Ani on, ani nikt inny. To wnętrze przypominało ekskluzywną wystawę sklepową, a nie czyjś dom. Jedyny wyjątek stanowiło oprawione zdjęcie, stojące na stoliku obok kanapy. – Robiłaś to już wcześniej, Julianno. – Luke obrócił się do dziewczyny. – Gdzie przede wszystkim mamy szukać? Julianna, która zatrzymała się tuż za progiem, potrząsnęła głową. – A czego mamy szukać? – Kate postawiła fotelik ze śpiącą córką na podłodze. – Listów, rachunków, informacji z banku – zaczął wyliczać. – Wszystkiego, co pozwoli nam powiązać różne wątki. Oczywiście najlepiej byłoby znaleźć klucz do jego szyfru, ale założę się, że ma go tylko w głowie. – Spojrzał na Kate. – Rozejrzyjcie się tutaj, a ja poszukam w jego sypialni. Skinęła głową. – Dobrze – powiedziała, spoglądając na Juliannę. Dziewczyna nie ruszyła się od drzwi i wyglądała tak, jakby chciała stąd uciec z krzykiem. – Nic ci nie jest? – zaniepokoiła się. Julianna otworzyła usta. – Co? – Pytałam, czy nic ci nie jest? Dziewczyna zamrugała oczami, starając się skoncentrować na tym, co mówi Kate. – Nie, nic. Możemy zaczynać. – Przeszukam ten pokój, a ty zajmij się kuchnią. Julianna skinęła głową i przeszła dalej. Kate patrzyła na nią z niepokojem. W jej ruchach było coś nienaturalnego, jakby jej nogi zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Poza tym dziewczyna zrobiła się śmiertelnie blada. Być może popełnili błąd, zabierając ją ze sobą. Kate zerknęła w stronę sypialni, zastanawiając się, czy nie pogadać o tym z Lukiem. W końcu jednak potrząsnęła głową i stwierdziła, że zrobi najlepiej, jeśli weźmie się do roboty. Ona też nie czuła się tu dobrze i chciała jak najszybciej opuścić to miejsce. Zaczęła od najbliższych mebli. Obmacała fotele pod spodem i sprawdziła, czy nic nie ma pod poduszkami. Upewniła się też, czy wszystkie szwy wyglądają na fabryczne. Kiedy nic nie znalazła, podeszła do półek. Jednocześnie słyszała, jak Julianna otwiera szafki i lodówkę w kuchni. Co jakiś czas mówiła coś do siebie, ale Kate nie rozróżniała