dokładnie tej samej długości co poprzednie i przykleiła ją z powrotem, zadawszy sobie nawet trud wymacania lepkiego miejsca pod spodem łóżka. 193 Już miała się podnieść, kiedy wciąż jeszcze chichocząc cichutko, natrafiła kolanem na małą wypukłość pod dywanem. Przesunięta deska podłogowa. Daj sobie spokój. I pewnie tak by się stało, gdyby nagle nie zauważyła, że jeden róg wykładziny przy ścianie nie przylega tak mocno jak reszta. Gdyby Imogen dowiedziała się, co ona tu wyprawia... Nie wolno dopuszczać takiej myśli. Nawet gdyby to Mick ją nakrył, miałby wszelkie prawo wezwać policję, a cóż dopiero zawiadomić rodzinę... Zuzanna zadrżała. Była spocona, puls jej galopował... dlaczego? Czemu nierówna podłogowa deska miałaby cokolwiek znaczyć? Teraz jednak instynkt popychał ją, by to sprawdzić. Przed oczami miała twarz Karo. To przez Karo zachowywała się w ten sposób. Przyjaciółka chyba by się zapłakała, widząc pocięte nadgarstki swojej córki, którą obcy ludzie zawieźli do szpitala. To wszystko dla Karo, tłumaczyła sobie Zuzanna, unosząc wykładzinę. Po chwili sobie uświadomiła, że jeśli ma sięgnąć do tej wypukłości, musi jeszcze przesunąć krzesło i nocny stolik. Szybko podeszła do drzwi, uchyliła je i nasłuchiwała przez chwilę. Mick z całą pewnością był na górze i pracował. Zerknęła na zegarek. Nawet jeśli Izabela przywiezie dziewczynki prosto ze szkoły, zabierze jej to trochę więcej czasu. O tej porze na East Heath Road panował niesamowity ruch, a ponieważ okno wychodziło na ulicę, prawie na pewno będzie słychać samochód. Nocny stolik dał się bez trudu odsunąć - i zaraz okazało się, skąd ta wypukłość: z podważonej deski podłogowej. Łatwość, z jaką deska dała się podnieść, przekonała Zuzannę, że ma rację. Terapeutka oparła ją o siebie, po czym wsunęła rękę w ciemną przestrzeń pod spodem. - Bingo! Palce natrafiły na coś w rodzaju plastiku. Jeszcze jedna torebka? Chwyciła ją ostrożnie i uniosła, żeby ocenić wagę. Cięższa i większa od tamtej... w, środku coś zabrzęczało jak metal. Pocąc się coraz bardziej, Zuzanna opuściła przedmiot z powrotem, obmacała miejsce wokół niego i dotknęła czegoś jeszcze. Skóra? Może książka? Nie, coś większego, bardziej płaskiego... Cofnęła rękę, wytarła ją w spódnicę i znów zamieniła się w słuch. Po chwili wyciągnęła plastikową torebkę - zwykła, białą, bez nadruku. Położyła ją na dywanie i sięgnęła ponownie. 194 Teczka z kremowej skóry, stara i zakurzona... z założonymi na siebie brzegami, związana na kokardkę czarną aksamitką. Zuzanna poczuła, że serce bije jej szybciej. Drżącymi palcami rozwiązała aksamitkę, otworzyła teczkę i zobaczyła portfolio z miniaturami. Rysunki. Szkice piórkiem. Spojrzała na pierwszy z brzegu i zrobiło jej się słabo. Dziewczyna na rysunku miała głowę niewartą wzmianki - ot, taka impresja jasnych, prostych włosów opadających na twarz - ale była zdecydowanie bardzo młoda, właściwie tuż przed okresem