Nie dostanie ich ju¿ dzisiaj, wiedziała to. - Poza wypadkiem i narodzinami Jamesa pamietam tylko niewiele znaczace rzeczy. Jazde na koniach, suknie balowa, jakas rozmowe z Aleksem w holu naszego domu... ale to wszystko jest dosc niewyrazne. To tylko takie przebłyski. Mysle, ¿e gdybym przejrzała karte chorobowa przypomniałoby mi sie wiecej. - Pewnie ma pani racje - powiedział lekarz, jakby rzeczywiscie tak myslał. - Mo¿e przyjechałaby pani do kliniki za pare dni, a wtedy dam pani wszystko, co mogłoby pania zainteresowac. Do tego czasu moje dokumenty zostana ocenzurowane, pomyslała. Wyczyszczone. Zmienione. - Zgoda - obiecała, usiłujac przekonac sama siebie, ¿e nie jest ofiara spisku. Kiedy tu wróci, dokumenty beda nietkniete, znajdzie w nich dokładnie to samo, co znalazłaby dzisiaj. Po prostu naogladała sie filmów i tyle. Podeszła do umywalki, znalazła papierowy kubek i jeszcze raz przepłukała usta. - Dobrze. Kto wie, mo¿e do tego czasu odzyska pani pamiec. Był taki spokojny -jakby martwy. Poniewa¿ nie chodziło o jego ¿ycie, nie o jego pamieci była ta rozmowa. Robertson mógł sobie pozwolic na cierpliwosc, podczas gdy Marla czuła, jak ¿ycie umyka jej miedzy palcami, sypie sie jak piasek, a ona nie potrafi zacisnac dłoni, by je zatrzymac. Napiła sie wody. Z trudem poruszała szczeka. Miała wra¿enie, ¿e jej jezyk, dziwny i za du¿y, jest obcym ciałem, wydawało jej sie te¿, ¿e ciagle ma zadrutowane zeby. Od dwóch tygodni wykorzystywała tylko wargi, kiedy chciała cos powiedziec, teraz wiec z trudem zmuszała do pracy jezyk, zeby i szczeki. 244 Alex pomógł jej zało¿yc płaszcz, podczas gdy Phil wyłaczał swiatła. Razem wyszli na parking. Alex, obejmujac Marle ramieniem, podszedł do jaguara. - Zaprosimy cie na drinka - obiecał Philowi - gdy tylko Marla bedzie bardziej soba. Marla zawrzała, słyszac te insynuacje, ale powstrzymała cieta odpowiedz, która miała ju¿ na koncu jezyka. Alex usiadł za kierownica. Było w nim cos, co budziło w niej agresje, złosc, chec walki. Z nim. Chocia¿ sama nie rozumiała dlaczego. - To jak sie teraz czujesz? - spytał, obrzucajac ja szybkim spojrzeniem. Przekrecił kluczyk w stacyjce i powoli wyjechał z parkingu. - Jakby mi ktos przyło¿ył młotem w szczeke. - Dobre, co? - Wcisnał zapalniczke, a nastepnie z wewnetrznej kieszeni marynarki wyciagnał paczke papierosów. - Dobre.-Marla nie zdobyła sie na usmiech. Jego zachowanie dra¿niło ja coraz bardziej. Podejrzewała, ¿e wraz z Robertsonem ukrywa cos przed nia, i działało jej to na nerwy. Co gorsza, jego postawa - mał¿enska troska, podczas gdy tak naprawde nigdy go przy niej nie było - zaczeła ja naprawde wkurzac. Cos tu było nie tak i wiedziała, ¿e tego sobie nie wymysliła. Była jednak zbyt zmeczona, by teraz sie nad tym