Edward odrabiał lekcje w swoim pokoju, Sophie już spała, a Christopher, który z samego rana miał operować w Beauchamp, nocował w domu przy Holland Park. Gilly wyjechała na trzy dni, na co Lizzie chętnie się zgodziła, gdyż po powrocie o niczym tak nie marzyła, jak o kilku spokojnych dniach w towarzystwie dzieci. - Jesteś jakaś nieswoja. Lizzie przyjrzała się uważnie swemu młodszemu synowi, tak podobnemu do ojca. Miał identyczny kolor włosów, * Potrawa tradycyjnej kuchni brytyjskiej: kiełbaski zapiekane w cieście. Dosłownie: „ropucha w dziurze". takie same szare oczy, tylko o znacznie łagodniejszym wyrazie, uśmiechał się też bardzo podobnie, i to bardzo często, mimo swoich cierpień. Na razie nic nie zapowiadało tego, co nieuchronnie musi nadejść. Jack przetrwał dzielnie etap aparatu ortopedycznego i kul, wiadomo też było, że z czasem nie będzie w stanie manewrować ręcznie napędzanym wózkiem i awansuje do elektrycznego. Wiedział o tym i nawet potrafił na ten temat żartować. Chełpił się przed Edwardem, że przekroczy dozwoloną prędkość na długo przed tym, jak starszy brat otrzyma prawo jazdy. Sam Edward uwielbiał młodszego braciszka i gdyby rodzice nie czuwali, stałby się jego pokornym niewolnikiem. Także o innych sprawach Jack miał znacznie rozleglej-szą wiedzę, niż życzyliby sobie tego troskliwi rodzice. Zdobywał ją za pośrednictwem Internetu, podobnie jak Lizzie, której te sprawy, różne fakty, szczegóły nie dawały spokoju, dręczyły ją i wywoływały senne koszmary. Zastanawiała się czasem, co by się działo, gdyby jej ro-dzina postanowiła nie ukrywać natury choroby wuja Jamesa, a ona sama, wiedząc o niej, przeszła odpowiednie badania. Może nie byłoby na świecie Edwarda i Sophie - zdrowych i silnych, dzięki Bogu? Ani Jacka? Czy tak byłoby lepiej? To pytanie stawiali sobie ciągle wszyscy - Lizzie, Christopher i Angela, chociaż wydawało się bezcelowe i jątrzące. Dla mnie - na pewno nie, brzmiała za każdym razem odpowiedź Lizzie, pełna udręki i poczucia winy, ale zdecydowana. Jak mogła odpowiedzieć inaczej, skoro znała swego ukochanego synka? Ta choroba nie była Jackiem. To jakiś intruz, napastnik, wróg odbiera mu dystrofinę, kluczowe białko komórek mięśniowych, podstępnie ukrywając i więżąc prawdziwego Jacka Wade'a, dzielnego, urodziwego, energicznego chłopca o silnych kończynach. Kończyny mu wprawdzie słabną, ale choroba nie pozbawiła go jeszcze żadnej z tych zalet, a nade wszystko pozostawiła nietknięte jego poczucie